Unspoken Words of Mini
ঐ ছোৱালী...... তোৰ গানটো কিন্তু ময়েই গাম!
দুসংবাদটো পোৱাৰ পৰা ভাবি আছো কিবা এটা লিখিম। কিন্তু লিখিবলৈ যেন শব্দবোৰে লগ দিয়া নাই। সপোন সপোন লগা জীৱন, কাকতলীয় ঘটনাবোৰো। মোৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো মৃত্যুৱে কঢ়িয়াই অনা সত্যৰ দৰে মই নাজানো সমগ্ৰ অসম কপোৱা এই মৃত্যুৱে কোনটো সত্য কঢ়িয়াই আনিব।
মোক আপোন বুলি ভবা সকলৰ বাদে আনে মোক তই বুলি ক'লে মই বৰ বেয়া পাও, সঁহাৰি দিয়াটোতো দূৰৰে কথা ( যিদৰে সেইদিনা অম্বেশ্বৰ ৰাজখোৱাক দিয়া নাছিলো! বহু সময়ত হেমন্তও এই ৰোষত পৰে)।
কিন্তু কিয় জানো তেওঁ যেতিয়া কৈছিল... তই বৰহাটৰ? আৰে তইচোন আমাৰ ঘৰৰে ছোৱালী! বৰহাটত মোৰ ঘৰ আছে নহয়। মোৰ দুখন ঘৰ- এখন জাঁজীত আৰু এখন বৰহাটত। ইটো সিটোকৈ আৰু বহুত কিবা কিবি..........
ক'তা মোৰচোন অলপো খঙ নুঠিল। ইমানেই আপোন কৰিব পাৰে মানুহজনে। বহুবাৰ তেওঁৰ অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছো, ভিৰৰ মাজত থিয় হৈ চিঞৰি চিঞৰি মোৰ বেসুৰা মাতেৰে লগৰবোৰৰ লগত তেওঁৰ গীত আওৰাইছো। কেতিয়াবা আকৌ অভিমানত ৫০০ মিটাৰ দূৰৈৰ (চৌকিডিঙি) অনুষ্ঠানলৈও যোৱা নাই (গলাধকৰণ কৰি নিজকে ধ্বংস কৰিলে বুলি )! কিন্তু বেলকনিৰ সেউজীয়াখিনিৰ মাজত বহি জোনৰ পোহৰত মাইকত ভাহি অহা প্ৰিয় শিল্পীজনৰ গীত পুৱতি নিশা লৈকে শুনিছোঁ (লগতে হেমন্তৰ বাবে অপেক্ষাও কৰিছো- চৰম সীমা, তেওঁ গোটেই ৰাতিটো ASTC ত বহি বন্ধুবৰ্গৰ লগত গীত শুনি শুনি আড্ডাত মচগুল, পাছদিনা আকৌ বেঙ্কো খোলা 😶) মই পিছে কেতিয়াও ব্যক্তিগতভাৱে তেখেতক লগ পোৱা নাছিলো, চেষ্টাও কৰা নাই বাৰু।
প্ৰথমবাৰ ক্ষন্তেকৰ বাবে লগ পাই মোক ইমান আপোন কৰি ললে যেন বহুদিনৰ চিনাকি। সেয়াই তেওঁৰ পৰিচয়। ইমান কম সময়ত বহু কথাৰ মাজত মই মোৰ বিশ্ববিদ্যালয় দিনতে লিখা শব্দ কেইটামান তেওঁক শুনাবলৈ আগ্ৰহ প্ৰকাশ কৰিলো। মোৰ অলপ সন্দেহ আছিল, তেওঁ যদি নুশুনে !হাজাৰজন দৰ্শকৰ আগত আজি মন নাই - গান নাগাও বুলি কোৱা মানুহজনহে😔! কিন্তু তেওঁ মোক ভূল প্ৰমাণিত কৰি বৰ মন দি শুনিলে। কেৱল শুনাই নহয়, পিছ মূৰ্হুততে তেওঁ গুণগুণালে......
মৰম দিলে মৰম দিয়াৰ কথা যে ছি্ল'
পায়ল পিন্ধে ঝুমুৰ নাচাৰ কথা যে ছি্ল'
না ভুলাবেৰে মিনি, না ভূলাবে।
মাদলেৰ তালে তালে দেহা লহৰায়
ফাগুনৰ হাৱায় যখন আচল উড়ায়
না ভুলাবেৰে মিনি, না ভুলাবে.......
..............
..............
..............
I love it.
এইটো হিট হব চাবি।
মই কৈছোঁ তোক।
শব্দবোৰ বৰ ভাল হৈছে।
সাংঘাতিক ৰোমাণ্টিক বে তই।
চকু কেইটা ইফাল সিফাল কৰি সময়খিনি পাৰ হোৱালৈ বাট চাইছো। মই অলপ অপ্ৰস্তুতো হৈছো, মোক আজিলৈকে কোনেও "বে" বুলি কোৱা মনত পৰা নাই, হেমন্তৰ কাৰোবাৰ ওপৰত সেই অভং খঙটো উঠাৰ বাদে, তথাপিও মই সঁকীয়াই দিওঁ তেওঁ সেইবোৰ শব্দ ব্যৱহাৰ কৰি মোৰ লগত কথা পাতিব নোৱাৰে।
মোৰ অৱস্থাটো দেখি তেওঁ আকৌ ক'লে
..... ইমান দিন হ'ল.... কিয় সাঁচি ৰাখিচ' ইমান ধুনীয়া গানটো? তেওঁ আকৌ গুণাগুণালে..... মৰম দিলে......
উফ! মোৰ যেন বিশ্বাসেই হোৱা নাই। তেওঁৰ সুন্দৰ কন্ঠত মোৰ শব্দবোৰে প্ৰাণ পাই উঠিছে। ইমান মিঠা সুৰ।
- তোৰ লগত কথা পাতিতো লগা নাই তই বাগানীয়া কও। সঁচাকৈ ক..... তই জান' জানো- মুখত সৰু ল'ৰাৰ দৰে দুষ্টামিভৰা হাহি। মই আচৰিত হোৱা নাই। এইবাৰ মই অপ্ৰস্তুতো নহয়।জীৱনত বহুবাৰ শুনিছোঁ কথাষাৰ- কিয় জানো মানুহৰ ধাৰণা যে মই মোৰ জন্ম ভাষাটো ভালকৈ কব নাজানো। মই একো উত্তৰ নিদিলো। সঁচা কথাৰ স্পষ্টীকৰণৰ প্ৰয়োজন থাকে বুলি মই বিশ্বাস নকৰো।
-আচলতে মই গীত লিখা মানুহ একেবাৰে নহয়। কেতিয়াবা নিজানত ডায়েৰীৰ পাতত শব্দৰ লগত খেলি ভাল পাওঁ, তাকো হৃদয়ৰ একান্ত তাগিদাত (ড়ায়েৰীৰ পাতৰ পৰা বাহিৰলৈ উলিওৱাৰ কথা পিছে কেতিয়াও ভবাই নহ'ল)। তেনে কোনো দুৰ্বল মূহূৰ্ত্তৰ পৰিণতি এই শব্দবোৰ। শেষৰ শাৰীবোৰ মোৰ নিজৰো ভালকৈ তেতিয়া মনত নপৰিল। ধূলিৰ মাজত পোত খোৱা ড়ায়েৰীত বিচাৰিলে মাহতৰ ঘৰত ক'ৰবাত উলাব।
আকৌ ক'লে.....সেই আকৰীজনী। ক' আকৌ। ইমান দিনে আৰু বহুত কিবা কিবি লিখিব পাৰিলিহেতেন (হঠাৎ হেমন্তলৈ মনত পৰি গ'ল । অ' মইতো আকৰীয়েই, তাত কোনো সন্দেহেই নাই। চলচলীয়া চকুযুৰীৰে বৈ আহিব খোজা চকুপানীখিনিক বাধা দি ক'লো- ক্ষমা কৰিবা, এই মূহুৰ্তটো তোমাক দিব নোৱাৰো)।
লাহেকৈ কলো -মই ভাষাৰ শুদ্ধ উচ্চাৰণত বৰ গুৰুত্ব দিওঁ। আজিলৈকে যিমান বোৰ গায়কৰ ( জনগোষ্ঠীৰ বাহিৰৰ) গীত জনপ্ৰিয় হৈছে, আপোনাৰ বাদে , মই কতোৱেই সন্তুষ্ট নহয়, উচ্চাৰণৰ ক্ষেত্ৰত। এই কথাটো মোৰ ঘনিষ্ঠমহলৰ লগত বহুবাৰ আলোচনাও কৰিছো । বহু জনপ্ৰিয় গীতৰ স্ৰষ্টা লেখৰাজ নন্দকো এবাৰ কৈছিলো, গায়কে যে গীতৰ লেখকক উপযুক্ত স্বীকৃতি নিদিয়ে, সেই অভিমানো দেখিছো/অভিযোগো শুনিছোঁ । আৰু আপুনি মোৰ দৰে চিন চাপ নথকা মানুহৰ গান কিয় গাব'?
- তাৰ মানে মই ভাল গাও-
মোক আকৌ অপ্ৰস্তুত কৰি তেওঁ যেন ৰঙহে চাব বিচাৰিছে। ....অ', আপোনাৰ উচ্চাৰণ স্পষ্ট - কোনোবা পুৰণি আপোন মানুহক কোৱাৰ দৰে কলো। বহুদিন কম কম বুলি ভাবি থকা চিন্তাবোৰ অসমৰ সংগীত জগতৰ শীৰ্ষৰ মানুহজনৰ আগত মুকলিকৈ ব্যক্ত কৰি ডাঙৰ বোজা এটাৰ পৰা মুক্ত হলো যেন বোধ হ'ল।
তই বিনদাচ্ কথা কও।
I like it.
I like your attitude.
ইচ্- তোক আগতেই লগ পাব লাগিছিল। মই বাগানৰ কিবা কাম হাতত ললে তই কিন্তু মোক হেল্প কৰিব লাগিব। (হেল্প বিচাৰিছে যেন নালাগিল, সেইটো দাবীহে🙏)
মই মূৰটো জোকাৰি হাহিৰে হয়ভৰ দিলো। নিজকে চিকুটি চাবলৈ মন গ'ল, ময়েই নে!
ত্ই মোক লিখি দে গানটো।
মই বেগৰ পৰা কাগজ আৰু কলম এটা উলিয়াই ল'লো। উছাহতে প্ৰথম শাৰীটো লিখি ৰৈ গ'লো।
ওহো, এনেকুৱা আখৰেৰে দিব নোৱাৰি। মই আগতে প্ৰান্তিকত লিখোঁতেও মোৰ বান্ধবী হেমা কাঞ্চন ফুকনে (Hemakanchan Phukon) হে মোক তেওঁৰ ধুনীয়া আখৰেৰে কপি কৰি দিয়ে। কথাটো মনত পৰি বৰ অসহায় অনুভৱ কৰিলো। জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে বেয়া আখৰৰ কাৰণে নিজলৈ পুতৌ উপজিল 😔। আজি কিছুদিন আগলৈকৈ মই দূৰভাষত অসমীয়া লিখাতো পাকৈত নাছিলো। নিমিষা (Nimisha Saikia) বাইদেউৰ তাগিদাত হে মই জী উঠিছো। তেওঁ কি বুজিলে নাজানো- হ'ব দে, পাছত দিবি বুলি কৈ সামৰিলে। উফ! ৰক্ষা।
-লাহে লাহে অনুৰাগীৰ ভিৰ বাঢ়িল। কি বুঢ়া, কি ডেকা... সকলোকে হাঁহিমুখে সম্ভাষণ, জনপ্ৰিয়তায়ো মানুহজনক অহংকাৰী কৰি তুলিব পৰা নাই। অলপ বেপেৰুৱা মাথো, নিজৰ পৃথিৱীৰ ৰজা।
লবীৰ পৰা ওলাই যোৱাৰ পৰত দূৰৈৰ পৰাই চিঞৰিলে (মই আশা কৰা নাছিলো) .... ঐ ছোৱালী.. যাওঁদেই। তোৰ গানটো কিন্তু ময়েই গাম। কাউৰীঠেঙীয়া আখৰকেইটাৰে লিখি দি পঠিয়াবি।
তেওঁৰ দুষ্টামি ভৰা হাহিটো দেখি হাহিম নে কান্দিম যেন লাগিল। কাউৰীঠেঙীয়া আখৰ? .... তেওঁ বাৰু কেনেকৈ মোৰ মনৰ কথাটো জানিলে... মোৰ আখৰ কেইটাৰ বাবে মই ৰৈ গ'লো বুলি। কাণখন গৰম হৈ যোৱা যেন লাগিল। সকলোৱে যেন মোক চাই হাহিছে কথাষাৰ শুনি, ধেৎ.....সকলো চিন্তা একাষৰীয়া কৰি মই হাতখন জোঁকাৰি হাহিয়ে বিদায় জনালো।
বিদায় জুবিন দা!
সময়ত নকৰা বাবে জীৱনত বহু কামেই ৰৈ গ'ল, আপোনাক গানটো দিবলৈ ৰৈ যোৱাৰ দৰে। এতিয়া বহু দেৰি হ'ল।
গোটেই অসমে কান্দিছে। মই কিন্তু পৰা নাই। চকুপানীবোৰ কাহানিবাই শুকালে। বুকুত বিষ হয় বুলি আগতে কোৱা শুনিছিলো, আজিকালি অনুভৱ কৰোঁ। নিজৰ দুখবোৰ আনৰ আগত প্ৰকাশ কৰাত মই সদায়েই কৃপণ। মৃত্যুৱে কঢ়িয়াই অনা সত্য দেখি জুবিনদাই যেন নিজস্ব ভঙ্গীমাৰে কৈছে.... কোনোবা এজন মানুহে মোক ভাল নাপালেও নাই। চা, এসাগৰ মানুহ। কি মন্ত্ৰী, কি MLA সকলোকে লাইনত আনি দিলো। আজি জনতাৰ চকুলোৰ সাগৰত মই সাতুৰিছো। মোৰ কোনো জাতি নাই, মোৰ কোনো ধৰ্ম নাই। মই মানুহ।
ঠিকেইতো, সকলোৱে তেওঁক বা তেওঁ সকলোকে চিনি পায় এনে নহয়। জাতি- ধৰ্ম, ভাষা- বৰ্ণ, শাসক-বিপক্ষ সকলো একাকাৰ ৰাজপথত । অসমৰ প্ৰায় প্ৰতিটো ঘৰত শোকৰ ছাঁ ( দেশ বিদেশৰ কথা নকলোৱেই), ঘৰৰ ল'ৰাটোক হেৰুওৱাৰ যন্ত্ৰণাত যেন নীৰৱে ছটফটাইছে, কত্ই উচুপিছে গোপনে, কান্দিলে পুৰুষ দুৰ্বল প্ৰমাণিত হ'ব বুলি ভবা ধাৰণাক উফৰাই কতই চিঞৰি চিঞৰি কান্দিছে, কোনোবাই গানৰ মাজতে নিজৰ কান্দি কান্দি ওখহা মুখখন লুকুৱাইছে, টোপনিয়েতো চকুৰ লগ এৰিলেই, মানুহে যেন উশাহ ল'বলৈ পাহৰি গ'ল। ইমানেই মৰমৰ -জুবিন দা।
স্তব্ধ অসম। চকুত চকুলো লৈ পথত লাখ লাখ মানুহ, কোনো হুলস্হূল নাই, কোনেও কাকো একো প্ৰশ্নও কৰা নাই, কোনো শ্লোগান নাই, কোনো মঞ্চও নাই, অথচ চৌদিশে জুবিনৰ গানৰ লহৰ, আকাশ বতাহ কপাইছে। কোনো বাধ্যবাধকতা নাই, অথচ সকলোৱে ভগ্ন হৃদয়েৰে শান্ত হৈ এখোজ এখোজকৈ আগবাঢ়িছে প্ৰিয়জনক এবাৰ শেষ দেখা দিবলৈ - এয়া বিপ্লৱ নহয়নো কি? জুবিনে নীৰৱে-গোপনে অনা বিপ্লৱ। মানুহে কল্পনা কৰিব নোৱাৰা বিপ্লৱ, মানুহে মানুহক ভাল পোৱাৰ বাবে বিপ্লৱ। সকলোকে এক কৰিব পৰা এনে এক মানৱদৰদী, নিৰ্ভীক, সাহসী, প্ৰতিবাদী, প্ৰকৃতিপ্ৰেমী, ৰাজনীতিৰ লেতেৰা বোকাই কাহানিও ঢুকি নোপোৱা শিল্পী সত্তা দুনাই পোৱাৰ আশা মোৰ জীৱনত অন্তত: নাই।
মই হৃদয়েৰে বিচাৰিম জুবিন দাই ভালপোৱা কোনোৱেই যেন বিশ্বাসঘাতক নহওক। ভগবান বিশ্বাস নকৰা এগৰাকীয়ে আন এজন ভগবান নাই বুলি কোৱা জাতি ধৰ্মৰ উৰ্ধৰ মানুহৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰিছোঁ জোনবাইৰ দেশৰ পৰা জুবিনদাই যাতে মোৰ দৰে কবলগীয়া নহয়..... মানুহক বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰি!
ক'ৰবাত পঢ়িছিলো-
মানুহে সুখত গান শুনে
আৰু দুখত সেই গানৰ অৰ্থ বুজি পায়।
মই গীতৰ অৰ্থ কাহানিবাই বুজি পোৱা হ'লো।
জীৱনৰ লগতে মৃত্যুকো উদযাপন কৰিব পৰাকৈ তেওঁ গীতৰ মাজেৰে প্ৰস্তুতি চলাইছিল। চিতাৰ জুইৰ কাষতো মানুহৰ বুকু ভৰা আস্ফালন তেওঁৰ নিজৰ গানেৰে। জুবিন দা য'তেই নাথাকক, সদায় অনুৰাগীৰ মনৰ নিচেই কাষত। কাষত নাথাকিলে ভালপোৱাবোৰ কমি নাযায় , বৰঞ্চ বাঢ়ে বুলি মই ব্যক্তিগতভাৱে বিশ্বাস কৰো। তথাপিও মই বিচাৰিম সময়ৰ জুইত পুৰি সোণ হৈ জিলিকি থাকক পঞ্চভূতত বিলীন হোৱা জুবিন, তেওঁৰ গান আৰু অনুৰাগীৰ এই নজিৰবিহীন প্ৰেম।
ওম শান্তি!
(আপোনাৰ আপোন ঘৰখন (বৰহাটবাসী) ৰ হৈ আপোনাক শ্ৰদ্ধাৰে সুৱৰিছো 🙏🙏🙏)
ড: ৰঞ্জিতা বনিয়া
তাং: ২২-০৯-২০২৫
#justiceforzubeen
#মৃত্যুৱেকঢ়িয়াইঅনাসত্য
